Πριν 20 χρόνια η αναπηρία παρέμενε ακόμα χαμένη στα άδυτα των μέσων ενημέρωσης. Ήταν η αναφορά στα άτομα με ειδικές ανάγκες, που γίνονταν 2-3 φορές το χρόνο. Εκτός αν υπήρχε κάποιο εξαιρετικό γεγονός, να σπάσει αυτή τη σιωπή. Ξέραμε πως αναφορά θα γίνει στην παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας, τα Χριστούγεννα με κάποιο δακρύβρεχτο ρεπορτάζ από ένα ίδρυμα και ίσως κάτι παρόμοιο για το Πάσχα. Βλέπετε στις μεγάλες γιορτές, επικρατούσε μια συγκίνηση για τα καημένα τα παιδιά που διαρκούσε λίγα λεπτά. Μετά το επόμενο θέμα στο δελτίο ειδήσεων, επιβάλλονταν να ήταν χαρούμενο. Μη χάσουμε εντελώς και τους τηλεθεατές μας! Μην αλλάξουν σταθμό στο ραδιόφωνο ή πετάξουν τη μισοδιαβασμένη εφημερίδα.
θυμάμαι όταν εργαζόμουν στην ΕΛΕΠΑΠ και είχαμε τις μεγάλες εκδηλώσεις μας . Τι ωραίες γιορτές είχαμε κάνει, πόσο ωραία περνούσαν όλοι οι συμμετέχοντες. Ήταν μεγαλύτερη η χαρά μας όταν τελικά καταφέρναμε να έχουμε τηλεοπτική κάλυψη της εκδήλωσης. Να λέω εγώ στους συναδέλφους για τα άτομα με αναπηρία και όχι άτομα με ειδικές ανάγκες. Να μη βάζουν καν αυτό το κομμάτι οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι. Δεν πουλούσε το political correct τότε. Κυνηγούσαν τα διάσημα πρόσωπα. Τη χρονιά που μας τίμησε με την παρουσία της η Δέσποινα Βανδή ήρθαν δυο ή τρία τηλεοπτικά κανάλια!
Δεν τους ένοιαζε αν είχες να δείξεις δημιουργίες των μικρών παιδιών της ΕΛΕΠΑΠ. Δεν έδειχναν τρομερό ενδιαφέρον για το ότι ενήλικες με διαφόρων ειδών αναπηρίες, είχαν το δικό τους μικρό ραδιοφωνικό σταθμό. Ότι δημιουργούσαν θέματα, άρθρα και ραδιοφωνικές εκπομπές. Ήθελαν πλάνα με πόνο, δυστυχία, λίγο δάκρυ. Ποιά αναπηρία ήταν ποιο σημαντική, πιο εξεζητημένη: Εκεί να κάνει ζουμ ο φακός. Το φιλοθεάμον κοινό το αναζητούσαν και ειδικά τα κανάλια, πουλούσαν δυστυχώς δυστυχία, βασισμένη στο ποιά αναπηρία είναι η χειρότερη!
Ποιά αναπηρία είναι η χειρότερη;
Στην προηγούμενη δεκαετία επιτέλους το τοπίο άλλαξε. Όχι πως είδαμε την πλήρη άνοιξη, αλλά φύγαμε από τα κρύα και αχαρακτήριστα ρεπορτάζ. Η δύναμη του Ιντερνετ είχε ήδη δείξει πως μπορεί να κατακτήσει τα πάντα . Ευτυχώς ανέδειξε και την αναπηρία σε μείζον θέμα. Δεν ήταν πλέον ένα δελτίο τύπου από ένα σύλλογο ΑμεΑ. Δεν ήταν μια δήλωση ενός υπεύθυνου σε ένα ίδρυμα ή ευρωπαϊκή οδηγία από την ΕΕ. Ήταν φωτογραφίες με πραγματικές δράσεις ατόμων με αναπηρίες . Ήταν βίντεο που έδειχνε με απλό τρόπο όλα τους τα κατορθώματα . Χωρίς να είναι καλυμμένα με το πέπλο της λύπης ή του οίκτου.
Δεκάδες στην αρχή και χιλιάδες αργότερα τα blog από χρήστες που όλοι είχαν μια αναπηρία. Μειώθηκε δραματικά ο ορισμός Άτομα με ειδικές ανάγκες και όλο και περισσότερο αναφέρουν άτομα με αναπηρία. Άτομα με μειωμένη ή περιορισμένη όραση, άτομα με περιορισμούς στην κίνηση, άτομα με εγκεφαλική παράλυση κ.α Ιστορίες από άτομα στο φάσμα του αυτισμού, από γονείς που μεγαλώνουν παιδιά με σύνδρομο Down ή άλλα πιο σπάνια σύνδρομα. Όλο αυτό πέρασε από τα μικρά ιστολόγια στις μεγάλες ιστοσελίδες και τα ψηφιακά μέσα ενημέρωσης ή τις πλατφόρμες βίντεο.
Η αναπηρία δεν είναι πλέον ταμπού. Μιλάμε ανοιχτά για αυτήν και χωρίς ντροπή και κλεισμένες πόρτες.
Δυστυχώς μαζί με την ενημέρωση, ήρθε και το μίσος
Αυτό που διαπιστώνει κάποιος αν διαβάσει τα σχόλια κάτω από μια δημοσίευση με θέμα την αναπηρία. Σχόλια τύπου: που πηγαίνεις βρε ανάπηρε, άσε μας που την είδες μια μοντέλο ρε κοπελιά και χειρότερα που δεν θα ήθελα να αναπαραγάγω. Αυτό που κάνει χειρότερο το γεγονός είναι ότι αρκετά από αυτά τα σχόλια έρχονται από άτομα που έχουν επίσης κάποια αναπηρία. Είναι θλιβερό ότι αντί να υπάρχει υποστήριξη μεταξύ των ΑμεΑ υπάρχουν τόσα αρνητικά σχόλια. Πρόσφατα διάβασα σχόλιο κάποιο, που χρησιμοποιούσε υποτιμητικά τη λέξη ανάπηρος, να υπερασπίζεται το σχολιασμό της γιατί είναι 30 χρόνια ανάπηρη. Λες και αυτό της δίνει το δικαίωμα να υποτιμά το 10 - 15% πλανήτη.!
Όταν το συζήτησα με κάποιους, οι απαντήσεις τους ήταν ακόμα πιο σκοτεινές. " Εγώ φίλε έχω τη χειρότερη αναπηρία, ξέρω πως θα πεθάνω σε τόσα χρόνια. Τι με νοιάζει τι κάνουν; Τι με νοιάζει τι θα πουν"."Εγώ αν και δεν πεθαίνω είμαι με τέτοιο τρόπο καθηλωμένος που δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Γιατί να τους υποστηρίξω πως με βοηθάει εμένα αυτό"; "Εγώ που έχω πιο ήπια αναπηρία, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί διαφημίζουν συνέχεια τη δική τους. Τι θέλουν να αποδείξουν, ότι είναι φυσιολογικοί: Εσύ ποιός είσαι, για να έχουμε και καλό ερώτημα; Δεν έχεις καν κάποια αναπηρία, τι δουλειά έχεις και ασχολείσαι μαζί μας"; Και εκεί ανακαλύπτω αυτούς που πραγματικά έχουν χάσει το νόημα της αναπηρίας.
Το νόημα της αναπηρίας και η μοναδική πορεία του καθενός.
Το νόημα της αναπηρίας είναι διαφορετικό για τον καθένα. Ο τρόπος που βλέπει ο καθένας ένα άτομο με αναπηρία είναι ιδιαίτερος. Το πως αντιμετωπίζει ή θα αντιμετωπίσει την αναπηρία στο μέλλον, είναι μοναδικός. Εγώ και όσοι δεν έχουν κάποια ορατή ή αόρατη αναπηρία, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια ισορροπημένη και προσβάσιμη κοινωνία. Όπως δεν έχω ανάγκη να λάβω αίμα όμως είμαι αιμοδότης 22 χρόνια . Όχι γιατί είμαστε οι Ρομπέν των Δασών. Ο καθένας μας έχει τους δικούς του λόγους. Ένας από τους πολλούς λόγους για εμένα, είναι να δημιουργήσω ένα κλίμα στην κοινωνία που εάν αύριο βρεθώ σε απόσταση αναπηρίας, να είναι καλύτερος ο κόσμος από ότι είναι σήμερα.
'Ένα βήμα πιο κοντά στην ίση μεταχείριση, στην κατάργηση των διακρίσεων, στην ισότητα των πολιτών. Αντ' αυτού παρατηρώ τόσα χρόνια τις διαμάχες που επικρατούν ανάμεσα στους αναπήρους και τα αναπηρικά κινήματα. Ξανά και πάλι για το ποιός έχει τη χειρότερη αναπηρία και για πόσα περισσότερα χρόνια. Για το πως ο ένας θα την πει στον άλλον. Να μειώσουν τον διπλανό τους, να κάψουν το λόγο τους. μόνο που αυτή η κακία στη συμπεριφορά τους, δεν πηγάζει από την κατάσταση τους. Επέλεξαν να είναι κακοί άνθρωποι, επέλεξαν να σχολιάζουν τα πάντα με κακεντρέχεια . Να αντιμετωπίζουν καχύποπτα τους πάντες, με ή χωρίς αναπηρία.
Το βίωσα και πρόσφατα όταν παλιός γνωστός μου με αναπηρία σχολίασε χλευαστικά σε ένα γενικού ενδιαφέροντος άρθρο. Γιατί; Απλά για να πει κάτι, απλά για να αποδείξει ακόμη μια φορά πως μπορεί να αντιδράσει. Τι κατάφερε με αυτή τούτη κίνηση; Καμιά επίδραση γιατί ποτέ δεν εξήγησε τι εννοούσε με ένα του αρνητικό σχόλιο. Όπως έχει ξανακάνει και στο παρελθόν. Η κατάσταση του τον έχει φέρει σε μια στάση συμπεριφοράς ενός ατόμου που δεν βλέπει τίποτα θετικά. και λυπάμαι για αυτόν. Λυπάμαι όλους όσους γίνονται μνησίκακοι, στο όνομα της κριτικής και του σχολιασμού. Γιατί ποτέ δεν εξηγούν τι εννοούν , ούτε προσφέρουν μια λύση σε ένα πρόβλημα. Απλά πετούν ένα κοροϊδευτικό σχόλιο. Γιατί έχουν τη δύναμη στο πληκτρολόγιο. Αλλά αν τους συναντήσεις έξω στο δρόμο στη ζωή είναι κότες.
Το νόημα της ζωής
Το νόημα της ζωής, μιας ζωής που όλοι ξέρουμε ότι έχει ημερομηνία λήξης δε το ξέρει κανείς μας. Προσωπικά όμως δεν πιστεύω πως το νόημα είναι να ανταλλάσσουμε κακίες, να διατηρούμε το μίσος, να επιτιθέμαστε στους συνανθρώπους μας. Αν διαφωνείς με κάτι, φεύγεις. Αν δεν αντέχεις μια κατάσταση την αλλάζεις. Αν δεν αρέσει κάτι σε σένα, προσπαθείς να το μετατρέψεις , να το γυρίσεις σε κάτι θετικό. Αν δεν βλέπεις τίποτα θετικό, οφείλεις να ζητήσεις βοήθεια, για να βοηθήσεις εσένα πρώτα από όλους. Αν δεν θες να ζητήσεις βοήθεια, τότε μη γίνεσαι μνησίκακος, μη μειώνεις τους άλλους ανθρώπους για να ανέβεις εσύ.
Τράπεζα Πειραιώς:
