Η Αναπηρία και ο δημοσιογραφικός λόγος περί “ Κατεστραμμένης ζωής “

Πριν λίγο καιρό και με αφορμή τη «μαύρη επέτειο» από το ατύχημα του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς γράφτηκαν κάποια άρθρα τα όποια ανέφεραν πως ο άτυχος αθλητής από εκείνη τη μέρα και μετά “κατέστρεψε” τη ζωή του. Τον δημοσιογραφικό  λόγο περί “κατεστραμμένης ζωής” εξακολουθεί να επικυρώνει 21 χρόνια μετά ο χειρούργος ορθοπεδικός του αθλητή, που τότε είχε υποστηρίξει, πως θα ήταν καλύτερο ο αθλητής να πέθαινε εκείνη τη στιγμή του ατυχήματος από το να έμενε ανάπηρος.


Αυτού του είδους η προσέγγιση δεν είναι ξένη για τα ελληνικά  δεδομένα. Πόσες φορές όταν γίνεται λόγος για τροχαία ατυχήματα, δεν συγκαταλέγονται οι άνθρωποι που μένουν ανάπηροι με αυτούς που έχασαν τη ζωή τους; Αλλά μη πάμε και πολύ μακριά….Στις 30/12/2013 μετά το ατύχημα του Σουμάχερ ο Νίκος Ευαγγελάτος στη τηλεοπτική του εκπομπή αναπαρήγαγε τη λογική του  «Καλύτερα νεκρός παρά ανάπηρος». Για να γυρίσουμε στο χώρο του Μπάσκετ στις 8/11/12 ο Βασίλης Σκουντής με το άρθρο του “Άρον τις πατερίτσες σου και τρέχα “ , εξέφρασε τη μομφή, κατά πόσο ο προπονητής ομάδων μπάσκετ στο NBA, Andoni  ως χρήστης μπαστουνιών , λόγω προβλημάτων στα γόνατα , και μη έχοντας κατά την άποψη του δυνατότητα αυτοεξυπηρέτησης, είναι σε θέση να οδηγήσει την ομάδα του σε διάκριση. Ξεδιπλώνοντας τη σκέψη του δεν παρέλειψε να υποθέσει ότι, είτε θα αποθεραπευτεί ο εν λόγω προπονητής σε μια παράλληλη πορεία βελτίωσης του ίδιου και της ομάδας του, ή θα «κολλήσει» την ομάδα του αναπηρία με αποτέλεσμα να μην επιτύχουν θετικά αποτελέσματα.

Για να γίνει πιο κατανοητή η υποτιμητική προσέγγιση της κοινωνία στο θέμα που αφορά τη συνθήκη της κινητικής αναπηρίας ,μπορεί να ανατρέξει κανείς σε δημοσιεύματα ή πολιτικούς λόγους που αναφέρονται στον “ηρωισμό” των πολιτών με αναπηρία οι οποίοι , “με τη δύναμη της ψυχής τους γίνονται παράδειγμα προς όλους“. Μέσα από αυτά τα παραδείγματα μπορεί να διαπιστώσει κανείς τη ψευδή πεποίθηση ότι η αναπηρία είναι κάτι που βιώνεται με δραματικό τρόπο από όσους την έχουν και ότι αυτομάτως αυτή προκαλεί απόσυρση και απομάκρυνση από τον παραγωγικό ιστό της κοινωνίας. Η υποτιμητική θεώρηση για την αναπηρία είναι που γεννά τον περί ηρωισμού λόγο αφού μια κατά πολλούς “ κατεστραμμένη ζωή “ ορθώνει το ανάστημα της και διεκδίκησε συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Θα ήταν λάθος για τον αναγνώστη να διακρίνει μέσα από τα γραφόμενα μόνο ένα δίπολο αντιπαράθεσης ανάμεσα στην αναπηρία και την αρτιμέλεια. Η κοινωνία μας στη προσπάθεια της να επιβάλλει τρόπους επιτήρησης του ανθρώπινου σώματος θέσπισε και άτυπους κανόνες διαχείρισης του (σώματος) όπου η αναπηρία είναι απλά ένας ακόμα μη αποδεκτός τύπος σώματος για την επικρατούσα αισθητική η οποία εξακολουθεί να θεωρεί τα υπόλοιπα 13 χρόνια της ζωής του Μπόμπαν κατεστραμμένα.

Ανδρέας Κολίσογλου
Συνεργάτης του Πανευβοϊκού Συλλόγου Γονέων, Κηδεμόνων & Φίλων Α.με.Α

«ΑΝΘΡΩΠΟΣ-ΕΛΠΙΔΑ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ»