Το περασμένο καλοκαίρι, επί 22 ημέρες έκανε πετάλι διασχίζοντας τους Δολομίτες, τις Άλπεις και τα Πυρηναία, για να γίνει ένας από τους μόλις 10 που κατάφεραν να ολοκληρώσουν αυτόν το σκληρό ερασιτεχνικό αγώνα των τριών εβδομάδων. Το πρόγραμμα θέλει τους ποδηλάτες να αγωνίζονται επί 22 ημέρες με μόλις 1 ημέρα ρεπό, καλύπτοντας 2.575 χιλιόμετρα, ενώ ολοκλήρωσαν 60 αναβάσεις που περιελάμβαναν περίπου 60.000 μ. ανηφόρας.
Ο Χέτιτς γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλσατία. Περιγράφει την παιδική του ηλικία σαν απόλυτα φυσιολογική, μέχρι τη στιγμή που το Δεκέμβριο του 1976 είχε ένα τραγικό ατύχημα, στα 15 του χρόνια. Ηταν σε μοτοποδήλατο, όταν τον χτύπησε ένα αυτοκίνητο που έκανε προσπέραση. Εχασε το αριστερό του πόδι από το μηρό και το αριστερό του χέρι από λίγο πιο κάτω από τον αγκώνα.
«Πολλά πράγματα άλλαξαν για εμένα. Δεν είναι εύκολο να καταλήγεις με αναπηρία στα 15 σου, ειδικά το 1976. Έπρεπε να μάθω πώς να ζω από την αρχή και να αντιμετωπίσω το γεγονός ότι όλοι με κοιτούσαν. Ήταν σκληρό σε αυτή την ηλικία. Συχνά με απέρριπταν. Πρέπει να ομολογήσω ότι κάποια στιγμή σκέφτηκα να αυτοκτονήσω», παραδέχεται μιλώντας στο BBC.
Αν και για χρόνια υπήρξε λάτρης της επαγγελματικής ποδηλασίας, ήταν μετά τα 30 του- ήδη παντρεμένος και πατέρας- όταν αποφάσισε να ασχοληθεί ο ίδιος με το άθλημα. Πάντα ήταν σε καλή φόρμα, κυρίως κάνοντας βάρη. Αν και είχε προσθετικό πόδι για να περπατά, αυτό δεν ήταν κατάλληλο για την ποδηλασία. Το γεγονός ότι η δεξιά του πλευρά ήταν πιο βαριά, τον δυσκόλεψε τρομερά να μάθει ξανά να ισορροπεί σε ένα ποδήλατο.
«Δεν είχα καθόλου ισορροπία και έπεσα αρκετές φορές. Συχνά σκεφτόμουν να τα παρατήσω και να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Η σύζυγός μου με βοήθησε πολύ, μέχρι την ημέρα που κατάφερα να κάνω ποδήλατο χωρίς να πέσω. Από εκείνη τη στιγμή άρχισαν όλα. Χρειάστηκε να περάσει περίπου ένας χρόνος μέχρι να νιώσω αρκετά σίγουρος, αλλά ο κόπος μου απέδωσε καρπούς».
Πριν από τους Παραολυμπιακούς αγώνες στο Σίδνεϊ, το 2000, αφοσιώθηκε στο να προκριθεί για την ποδηλασία δρόμου. Όμως, μετά από μήνες σκληρές δουλειάς και θυσιών, μόλις 15 ημέρες πριν από τη διοργάνωση έμαθε ότι το αγώνισμα θα έμενε εκτός προγράμματος. Αυτό τον συνέτριψε.
Στράφηκε στους μαζικούς αγώνες για ερασιτέχνες. Τον γοήτευαν εκείνοι που είχαν διαδρομές σε βουνά. Η πρόκληση της ανάβασης είναι ελκυστική για αρκετούς στο άθλημα. Αν αυτό είναι μία φορά δύσκολο για έναν αρτιμελή αναβάτη, αντιλαμβάνεται κανείς την προσπάθεια που έπρεπε να καταβάλει ο Χέτιτς. Όπως λέει, πέρασε καιρός μέχρι να καταφέρει να τελειοποιήσει την τεχνική του.
Ακόμη θυμάται πόσο πόνεσε, όταν δοκίμασε την πρώτη ανάβασή του, σε μία ανηφορική διαδρομή δίπλα στο σπίτι του. «Νόμιζα ότι θα πεθάνω. Τόσο δύσκολο ήταν. Το έκανα κάθε ημέρα, για δύο εβδομάδες. Το πετάλι με ένα πόδι σε ανηφόρα είναι τρομερά απαιτητικό. Πιέζεις και τραβάς, συνέχεια. Αν ξεχάσω να κάνω κάτι, πέφτω. Τώρα γελάω, αλλά ήταν πολύ σκληρό».
Ο κόσμος πάντα τον ενθαρρύνει και εκφράζει το θαυμασμό του, όταν τον βλέπει σε αγώνες. Ακόμη και οι επαγγελματίες. Ο τρεις φορές νικητής του Γύρου Γαλλίας, Γκρεγκ Λεμόντ που τον γνώρισε το 2013, εξέφρασε το σεβασμό του για τον Χέτιτς, σχεδιάζοντας ένα ποδήλατο ειδικά για εκείνον.
Ο ίδιος δεν θεωρεί ότι κάνει κάτι τρομερό. «Είμαι απλά ένας ποδηλάτης με αναπηρία, που μετέχει σε αγώνες αρτιμελών αθλητών. Θα πρέπει να ρωτήσετε τους άλλους για το αν αποτελώ έμπνευση. Αν ισχύει, τότε είμαι εξαιρετικά υπερήφανος». Οσο για το τι τον κρατά πάνω στο ποδήλατο, παρά τη δυσκολία, η απάντηση για εκείνον είναι απλή: «Για εμένα αυτό είναι ελευθερία. Το ποδήλατο »εξαφανίζει» την αναπηρία μου. Και με βοηθά να προχωρήσω στη ζώη μου», καταλήγει.
Πηγή: iefimerida.gr
Τράπεζα Πειραιώς:
