Kι’ η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα,
Kαι μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους
Aνάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος.
Nερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,
Xύνονται μες στην άβυσσο τη μοσχοβολισμένη,
Kαι παίρνουνε το μόσχο της, κι’ αφήνουν τη δροσιά τους,
Kι’ ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής
τους,
τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια.
Εξ’ αναβρύζει κι η ζωή σ’ γη, σ’ ουρανό σε κύμα.
Αλλά στης λίμνης το νερό, π’ ακίνητο ’ ναι κι άσπρο,
ακίνητο όπου κι’ αν ιδείς, και κάτασπρ’ ως τον πάτο,
με μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ’ η πεταλούδα,
που’ χ’ευωδιάσει τσ’ ‘υπνους της μέσα στον άγριο κρίνο.
Αυτή η ποιητική ενότητα από τους « Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» που εξυμνεί τον Απρίλη στη φυσική καθώς και στη μεταφυσική του διάσταση ο Διονύσιος Σολωμός ίσως είναι πλέον κορυφαία ποιητική δημιουργία στη γλώσσα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου