Έπειτα ήρθαν και κάθισαν απάνω στ' άχερα της στέγης, γύρω από το χρυσό άστρο, σκεπάζοντας προσεχτικά το φως του με τα φτερά τους, μην τύχη και ξεγλιστρήση καμμιά του αχτίδα και ξυπνήση το κοιμάμενο Βρέφος. Το Βρέφος που είχε γεννηθή στη φάτνη των αλόγων.
Οι τρεις άγγελοι παράστεκαν τον ύπνο του μικρού. Η Μητέρα και το Παιδί της είχαν ανάγκη να κοιμηθούν. Όλα είχαν σωπάσει τριγύρω. Όλη η πλάση λες και κρατούσε ευλαβικά την ανάσα της. Και τ΄ άλογα του σταύλου ακόμα είχαν πέσει σε βαθύν ύπνο και δε χτυπούσαν πια στο χώμα τις οπλές τους. Ένα μαντρόσκυλο, που γαύγιζε σε κάποια μακρυνή στάνη, είχε σωπάσει κι΄αυτό. Μια κουκουβάγια, που ακουγόταν από μια γειτονική στέγη, είχε βουβαθή.
Οι Τρεις Μάγοι, που είχαν αποθέσει τα δώρα τους απάνω στη φάτνη του μωρού, είχαν μακρύνει, κι΄αυτοί, και οι τελευταίοι ήχοι από τα κουδούνια, τα κρεμασμένα στις χρυσοστόλιστες καμήλες τους, είχαν σβύσει στην απόσταση. Η χειμωνιάτικη νύχτα σκέπαζε μ΄ένα βουβό σκοτάδι τα σπιτάκια και τα περιβόλια της Βηθλεέμ.
Οι τρεις άγγελοι που παράστεκαν τον ύπνο του Παιδιού και της Μητέρας, καθισμένοι απάνω στ΄άχερα της στέγης, μιλούσαν τώρα μεταξύ τους, για να περνάη η ώρα τους, ως την αυγή. Μιλούσαν σιγά, πιο σιγά κι΄από τη σιωπή.
Ο πρώτος άγγελος έλεγε:
-Εγώ είμαι, που έφερα το κρίνο του Παραδείσου στην παρθένα Μαριάμ. Από τα χέρια μου το πήρε και το μυρίστηκε, στην αυλή του ναού, που έγινε το θαύμα του μυστικού της γάμου. Και τώρα την παραστέκω μητέρα.
Ο δεύτερος άγγελος έλεγε:
-Εγώ άνοιξα την πόρτα του σταύλου, για να περάσουν οι τρεις Μάγοι με τα δώρα. Εγώ τους έδειξα τη φάτνη των αλόγων, όπου σάλευε τα χεράκια του το Βρέφος, απλώνοντάς τα να πιάση βασιλικά χαρίσματα. Εγώ πρωτοείδα το χαμόγελό του, πιο φωτεινό από τα χαμόγελα των Χερουβείμ και των Σεραφείμ, μπροστά στο θρόνο του Θεού των Ουρανών.
Ο τρίτος άγγελος δε μιλούσε.
-Εσύ ποιο θαύμα είδες; τον ρώτησαν οι δυο άλλοι.
Τότε ο τρίτος άγγελος, με τα μάτια στυλωμένα στο σκοτάδι, προς το μακρυνό θαμπόφεγγο του ουρανού, που άπλωναν στην απόσταση τα φώτα της Ιερουσαλήμ, τους είπε, σα να ονειρευόταν:
-Εγώ βλέπω έναν τάφο, λαξεμένο στην καρδιά ενός βράχου. Μια βαρειά πέτρα τον σκεπάζει. Κι΄εγώ σκύβω και σηκώνω, με τα χέρια μου, τη βαρειά πέτρα, σαν πούπουλο. Και τότε ένας ωραίος νεκρός, ντυμένος με φως, υψώνεται πιο ζωντανός από τους ζωντανούς, μπροστά στα μάτια μου, και ανεβαίνει τη χρυσή σκάλα των ουρανών. Εγώ βλέπω το μέγα θαύμα.
Τη στιγμή εκείνη, από τη φάτνη των αλόγων ακούστηκαν τα πρώτα κλάματα του Βρέφους που ξυπνούσε. Η αυγή ρόδιζε απάνω από τα ταπεινά σπιτάκια και τα περιβόλια της Βηθλεέμ. Και οι τρεις άγγελοι, σαν τρία λευκά περιστέρια, τίναξαν τις φτερούγες τους και χάθηκαν μέσα στα πρωϊνά ρόδα του ουρανού.
Παύλος Νιρβάνας
Τράπεζα Πειραιώς:
