Ο Θάνατος και η Ανάσταση του Λαζάρου του φίλου του Ιησού είναι ο προπομπός του Θανάτου και της Ανάστασης του Χριστού , αλλά και βεβαιώνει την ανάσταση όλων των κεκοιμημένων, την κοινή ανάσταση.
Ο Λάζαρος είναι μια πολύ αγαπητή μορφή για το λαό που τον λένε και φτωχολάζαρο και η ανάμνηση του μας προετοιμάζει για το Θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού. Σύμφωνα με την παράδοση ο Λάζαρος τρόμαξε τόσο πολύ με όσα είδε στο Κάτω Κόσμο που δεν ξαναγέλασε ποτέ πια στη ζωή του, ήταν αγέλαστος.
Στη μνήμη του Λάζαρου οι γυναίκες ζυμώνουν για τα παιδιά τους ειδικά κουλούρια στα οποία δίνουν σχήμα σπαργανωμένου ανθρώπου και τα λένε λαζαράκια ή λαζόνια.
Τα παιδιά γυρίζουν τα σπίτια του χωριού ή και της πόλης και τραγουδάνε ειδικά τραγούδια που τα λένε λαζαρικά.
Στη Σκύρο παίρνουν τη σιδεροχουλιάρα , την τρυπητή κουτάλα, την οποία τη στολίζουν με ασπροπούλια , σε κάθε τρύπα βάζουν και από ένα, βάζουν και ένα γαρύφαλλο κόκκινο για το στόμα και το φτιάχνουν σαν να είναι πρόσωπο. Στη συνέχεια δένουν ένα ξύλο σταυρωτό πάνω στη κουτάλα για να μοιάζουν με τα χέρια του και μετά του βάζουν και ένα ποκαμισάκι και έτσι αναπαριστάνουν το Λάζαρο. Μ’ αυτό γυρίζουν τα παιδιά τα σπίτια και τραγουδούν τους «Αγερμούς» το τραγούδι του Λάζαρου και οι νοικοκυρές τους δίνουν αυγά, χρήματα ή ότι άλλο τους βρίσκεται.
-Λάζαρε, πές μας τί εἶδες,
εἰς τὸν Ἅδη ποῦ ἐπῆγες;
-Εἶδα φόβους, εἶδα τρόμους,
εἶδα βάσανα καὶ πόνους.
Δῶστε μου λίγο νεράκι,
νὰ ξεπλύνω τὸ φαρμάκι.
Τῆς καρδούλας μου τὸ λέω,
καὶ μοιρολογῶ καὶ κλαίω.
Τοῦ χρόνου πάλι νά ῾ρθουμε,
μὲ ὑγεία νὰ σᾶς βροῦμε.
Στὸν οἶκο σας χαρούμενοι,
τὸν Λάζαρο νὰ ποῦμε.
Σὲ τοῦτο τ᾿ ἀρχοντόσπιτο
πέτρα νὰ μὴ ραΐσει.
Καὶ ὁ νοικοκύρης τοῦ σπιτιοῦ,
χρόνια πολλὰ νὰ ζήσει.
Νὰ ζήσει χρόνια ἑκατό,
καὶ νὰ τὰ ξεπεράσει.
Τράπεζα Πειραιώς:
