Συνέντευξη Ανδρέα Κολίσογλου στην Κατερίνα Γιαμά

"Λάφυρο του ανέμου.."

"Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη. Δίχως αγάπη, χωρίς ηθική γινόμαστε το λάφυρο του ανέμου.." Τα φώτα στη στρογγυλή σκηνή του θεάτρου στον πολιτιστικό χώρο της Αυλίδειας Αρτέμιδος, χαμηλώνουν. Η παλλόμενη, κατακόκκινη καρδιά του Bio mechanical Festival, με φόντο τη νυχτερινή Χαλκίδα και το τεράστιο"φάντασμα" του εργοστασίου Τσιμέντων, αρχίζει το χορό της. Τα κινητά κλείνουν, τα μάτια στυλώνονται στη σκηνή και περιμένουν την..κραυγή των Ανδρείκελων του Κώστα Καρυωτάκη.
Βήματα ακούγονται πάνω στο χώμα της πατρίδας της Ιφιγένειας. Η χοροκινητική ομάδα του συλλόγου "Άνθρωπος - Ελπίδα - Πολιτισμός" πλησιάζει το στρογγυλό. Μια μουσική ξεχύνεται και ο Ανδρέας Κολίσογλου, ψυχολόγος και εμψυχωτής της ομάδας, δίνει το πρόσταγμα να ξεκινήσει η παράσταση. Το κοινό παρακολουθεί με κατάνυξη και έντονο ενδιαφέρον.. Το "ραντεβού" για τη συνέντευξη που με τιμά ιδιαιτέρως, ήρθε σαν φυσική εξέλιξη της έντονης εμπειρίας μου από την παράσταση. Ο Ανδρέας είναι ένας άνθρωπος που δεν χρειάζεται μεγάλα δημοσιογραφικά μέσα για να μιλήσει και να πει τις αλήθειες του. Ταπεινός, ευφάνταστος, με μια φινετσάτη στόφα ανθρώπου αφιερωμένου με πάθος σ' αυτό που κάνει..

ΕΡ Περιγράψτε μου με λίγα λόγια πότε, πως και με ποια φιλοσοφία "γεννήθηκε" το τμήμα Εκφραστικής Κίνησης του Συλλόγου. Ποια ανάγκη το δημιούργησε;

AΠ Ο Σύλλογος από το 1999 προσφέρει υπηρεσίες σε ανθρώπους με αναπηρίες και τις οικογένειές τους. Η Αριστέα Κοντραφούρη που μαζί με τη Σοφία Λιάκου είναι υπεύθυνες του Θεατρικού Τμήματος, με πρότειναν και έτσι από το 2010 προσφέρω εθελοντικά τις υπηρεσίες μου. Πολλές φορές, όταν κάποιοι αναφέρονται στις παραστατικές τέχνες θεωρούν ότι για να είναι αποδεκτό το όποιο αποτέλεσμα πρέπει να αντιγράφει την αποκαλούμενη κοινά αποδεκτή αισθητική. Αυτό συμβαίνει και στον τομέα του χορού, με αποτέλεσμα άνθρωποι με ή χωρίς αναπηρίες να αποκλείονται απ' αυτές, αν δεν έχουν τη δυνατότητα να αναπαράγουν την κυρίαρχη αισθητική. Μέσα από αυτό το τμήμα, έχω την ανάγκη οι συμμετέχοντες να μεταφράζουν με τον δικό τους τρόπο τις οδηγίες μου και να συνυπάρχουν αρμονικά με το υπόλοιπο σύνολο, απαλλαγμένοι από την έννοια του σωστού και του λάθους που επιβάλλει η κυρίαρχη προσέγγιση των παραστατικών τεχνών.

ΕΡ Βραβείο Δραματουργίας Χορογραφίας στην Γ΄ Πανελλήνια συνάντηση χορού ΑμεΑ και Μικτών Ομάδων το 2016 για την παράσταση "Τα Ανδρείκελα" σε ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη. Δώστε μου τα τρία βασικά στοιχεία της.

ΑΠ Βασικός στόχος της παράστασης είναι να φέρει στο προσκήνιο υπαρξιακά ζητήματα τα οποία απωθούνται ή αγνοούνται στην καθημερινότητά μας. Στην πρώτη σύντομη εκδοχή που παρουσιάστηκε στο εν λόγω Φεστιβάλ, απουσίαζαν η μουσική, τα σκηνικά και του κουστούμια καθώς και οποιαδήποτε υποβοήθηση στον τομέα του ήχου. Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται την μουσική και τα κουστούμια για να κινηθεί στο χώρο. Χρειάζεται σκέψεις και τα συναισθήματα που αυτές γεννούν. Η ποίηση του Κ.Καρυωτάκη στην παράσταση τα "Ανδρείκελα" είναι η αιτία ή η αφορμή των σκέψεων και των συναισθημάτων που προκαλεί την κίνηση στον κάθε συμμετέχοντα.

ΕΡ Βρισκόμουν ανάμεσα σ' αυτούς που είδαν την παράσταση στο θέατρο του πολιτιστικού χώρου της Αυλίδειας Αρτέμιδος. και μέσα στο σκοτάδι των κερκίδων, δάκρυσα. Εισπράττετε τη συγκίνηση του κοινού ή την επιδερμική του αντιμετώπιση;

ΑΠ Είναι δύσκολο για τους ανθρώπους που δεν βιώνουν κάποιας μορφής αναπηρία, να κατανοήσουν ότι οι άνθρωποι με αναπηρίες δεν είναι διαφορετικοί αλλά όμοιοι με αυτούς. Πάντα υπάρχει η προκατάληψη ότι η αναπηρία είναι κάτι που βιώνεται με δραματικό τρόπο και οτιδήποτε κάνουν θεωρείται κατόρθωμα. Γι' αυτό το λόγο το κοινό είναι δύσκολο να κρίνει αντικειμενικά κάποια παράσταση στην οποία εμπλέκονται άνθρωποι με αναπηρίες. Στη συγκεκριμένη παράσταση στόχος μας ήταν να προκαλέσουμε συγκίνηση όχι λόγω της αναπηρίας, αλλά λόγω των υπαρξιακών θεμάτων που θίγουμε και μας αφορούν όλους μας. Πιστεύουμε ότι κάτι καταφέραμε προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά σαν κοινωνία έχουμε αρκετό δρόμο ακόμη να διανύσουμε.

ΕΡ Τα "Ανδρείκελα" μιλάνε για τη μοίρα του ανθρώπου και τονίζουν την αγάπη και την πίστη που συμβάλλει για να κάνει τη ζωή του καλύτερη. Όμως, πού βρίσκεται η δραστική αντιμετώπιση της μοίρας των Ανδρείκελων Υπάρχει ή την βλέπετε..κάπου μακριά στον ορίζοντα;

AΠ Ζούμε σε μια εποχή που προσπαθεί να επιβληθεί η λογική πως η εξατομικευμένη απόκτηση προϊόντων υψηλής τεχνολογίας, συμβάλλει στην καλυτέρευση της ζωής του ανθρώπου. Όσους πύργους, παλάτια ή διαστημικούς σταθμούς και να χτίσουμε, όσα αυτοκίνητα, σπίτια ή έξυπνα κινητά και αν αποκτήσουμε, θα έρθει ένα βράδυ που θα διαπιστώσουμε ότι ζούμε ως "Σαν να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη". "Δίχως αγάπη, χωρίς ηθική γινόμαστε το λάφυρο του ανέμου". Σαν "εξελιγμένη" κοινωνία θεωρούμε την πίστη στο θεό και τις ηθικές αξίες που οι θρησκείες πρεσβεύουν, ως αυταπάτες και χωρίς καλά να το αντιληφθούμε, θεοποιήσαμε το χρήμα και όσα τάχα μας εξασφαλίζει. Όταν ο άνθρωπος νιώθει σε αδιέξοδο, οφείλει να βγει από αυτό και όχι να θεωρεί ότι η κατανάλωση αγαθών εξασφαλίζει την ευτυχία. Θεωρώ ότι είμαστε ακόμη μακριά από το να παραδεχτούμε τα αδιέξοδα του σύγχρονου τρόπου ζωής.

ΕΡ Στην παράσταση όλοι οι συντελεστές φοράτε μαύρα ρούχα. Γιατί;

ΑΠ Το μαύρο ρούχο είναι το σύμβολο του πένθους. Σε μια διαδικασία υπαρξιακής αναζήτησης οφείλουμε να πενθήσουμε τα χαμένα όνειρά μας, τον χαμένο μας εαυτό, τις χαμένες ηθικές αξίες. Το μαύρο συμβολίζει σκέψεις και συναισθήματα που μας προκαλούν στενοχώρια και προσπαθούμε να αποφύγουμε. Αυτή η στάση δεν είναι χρήσιμη. Μόνο αν δούμε αυτά που μας στενοχωρούν κατάματα, έχουμε ελπίδα να βιώσουμε καλύτερες συνθήκες ζωής.

ΕΡ Η πηγή δημιουργίας σας είναι ο Σύλλογος "Άνθρωπος - Ελπίδα - Πολιτισμός". Πιστεύετε ότι βοηθάει στο να λυθεί ο "Γόρδιος δεσμός" των κλειστών αντιλήψεων περί διαφορετικότητας και πως;

AΠ Ο Σύλλογος μου έχει δώσει το ελεύθερο της καλλιτεχνικής δημιουργίας με τα μέλη του και τους εθελοντές του. Νιώθω πολύ τυχερός που μπορώ και την μοιράζομαι μαζί τους, δείχνοντας με τον πιο απλό τρόπο ότι οι άνθρωποι με αναπηρίες είναι ενεργά μέλη της κοινωνίας ακόμη και στον τομέα των παραστατικών τεχνών. Δυστυχώς ο Σύλλογος από μόνος του δεν είναι αρκετός να λύσει τα χρόνια ζητήματα που αφορούν την αναπηρία. Στα τόσα χρόνια δράσης του, χαιρόμαστε που έχουν έρθει κοντά μας παιδιά, νέοι και ενήλικες χωρίς αναπηρία. Αυτή η επαφή μας δίνει ελπίδα πως κάποια στιγμή τα αρνητικά στερεότυπα για την αναπηρία, θα αποτελούν απλά ένα ιστορικό γεγονός, αφού σαν κοινωνία θα έχουμε κατακτήσει την αποδοχή της ομοιότητας ανάμεσα στους ανθρώπους, με και χωρίς αναπηρία.

Πηγή:
Κατερίνα Γιαμά - ανήσυχη πένα
katerinagiama blogspot.com