Αυτονόητη η απαίτηση για απόδοση ευθυνών, όπου υπάρχουν, για το απαράδεκτο περιστατικό άσκησης σωματικής βίας από φυσικοθεραπευτή σε βάρος ανηλίκου ατόμου με αναπηρία και καταδικαστέα η απάθεια και αποσιώπηση του γεγονότος, όπου και αν ερείδεται

 

Όποια και αν είναι η κρίση της Δικαιοσύνης για όσα απαράδεκτα συνέβησαν σε βάρος του ανηλίκου με αναπηρία κατά τη διάρκεια του φυσιοθεραπευτικού του προγράμματος σε ιδιωτικό Κέντρο για άτομα με αυτισμό, και αποσιωπήθηκαν για δύο και πλέον χρόνια (!), βγαίνοντας μόλις χθες στο φως της δημοσιότητας,  η ΠΟΣΓΚΑμεΑ και όλοι/ες εμείς, οι γονείς και κηδεμόνες των ατόμων με νοητική αναπηρία, αυτισμό, σύνδρομο down, εγκεφαλική παράλυση, βαριές και πολλαπλές αναπηρίες, υπενθυμίζουμε σε κάθε πλευρά ότι καταδικάζουμε απερίφραστα και δεν σκοπεύουμε να μείνουμε θεατές απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή άσκησης βίας, σωματικής, ψυχολογικής, λεκτικής, σε βάρος οποιουδήποτε ατόμου, με και χωρίς αναπηρία,   από όπου και αν αυτή προέρχεται, πόσω δε μάλλον όταν σημειώνεται σε χώρους που έχουν ως αποστολή τους την προστασία και υποστήριξή τους.
Όποια και αν είναι η κρίση της Δικαιοσύνης για τον φυσικοθεραπευτή που, δύο χρόνια τώρα, απερίσπαστος από οποιοδήποτε ‘βάρος’ και επίπτωση, συνεχίζει να διεκδικεί και να αναλαμβάνει θέσεις εργασίας για την αποκατάσταση και θεραπεία παιδιών και ενηλίκων με αναπηρία και συνανθρώπων μας, διερωτόμαστε πώς η υποστήριξη ενός ανυπεράσπιστου 10χρονου με αναπηρία υπήρξε τόσο δυσεπίλυτη, ώστε να καταλήξει σε άσκηση σωματικής βίας από «επαγγελματία» ειδικευμένο στην καθοδήγηση και κατανόηση των ιδιαίτερων αναγκών των ανθρώπων που εμπιστεύονται τις υπηρεσίες του.
Όποια και αν είναι η κρίση της Δικαιοσύνης για την υπόθεση, αναρωτιόμαστε αν έχουμε έλθει εν τέλει αντιμέτωποι/ες με μια ακόμη πράξη απάθειας και απανθρωπίας, σε βάρος τούτη τη φορά παιδιού με αναπηρία, ή με μια ποικιλία επιπτώσεων ερασιτεχνισμού, προκλητικής αδιαφορίας, εφησυχασμού και βολικής ατολμίας.
Όποια και αν είναι η κρίση της Δικαιοσύνης για το αποτρόπαιο θέαμα του περιστατικού που κατέκλυσε χθες τα μέσα ενημέρωσης, αποδοκιμάζουμε την ‘ελαφρότητα’ με την οποία φαινόμενα βίας, οφθαλμοφανώς καταδικαστέα, τείνουν να προσπερνώνται, να συγκαλύπτονται ή/και να αποσιωπώνται, ακούσια ή εκούσια, από όσους/ες τα αντιλαμβάνονται.
Όποια και αν είναι η κρίση της Δικαιοσύνης για τις περιγραφές, τα ‘ελαφρυντικά’ συνείδησης, τις δικαιολογίες που αποσβολώνουν και εξοργίζουν, προτρέπουμε κάθε πλευρά και κάθε πολίτη, για κάθε περιστατικό βίας ή/και πλημμελούς υποστήριξης προσώπων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων με αναπηρία, όχι απλώς σε επίδειξη ανθρωπιστικής ένστασης και μηδενικής ανοχής, αλλά στην ανενδοίαστη αναφορά του, όπου και αν η εμφάνισή του εντοπίζεται.
Όποια και αν είναι η κρίση της Δικαιοσύνης για τις περιστάσεις, το/τα πρόσωπο/α, τις ευθύνες, τις προθέσεις, τα γεγονότα που έλαβαν χώρα, είναι αυτονόητη η απαίτησή μας, και απόλυτα επιβεβλημένη σε ένα κράτος δικαίου, για την εξαντλητική διερεύνηση του απαράδεκτου περιστατικού, την απόδοση ευθυνών και την επιβολή κυρώσεων, εκεί και όπου υπάρχουν, αποκρούοντας, ταυτόχρονα, τυχόν φαινόμενα ‘κοινωνικού αυτοματισμού’ σε βάρος ενός ολόκληρου κλάδου.
Όποια και αν είναι η κρίση της Δικαιοσύνης για το περιστατικό που έλαβε χώρα, υπενθυμίζουμε ότι εκδήλωση συμπεριφορών βίας, κακομεταχείρισης και κακοποίησης σε βάρος ατόμων με αναπηρία, συνιστά καταπάτηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μεταξύ των οποίων και όσα κατοχυρώνονται από τη Σύμβαση του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών για τα Άτομα με Αναπηρίες (Ν.4074/2012), και ειδικότερα τα άρθρα 3 «Γενικές αρχές», 15 «Απαλλαγή από Βασανιστήρια ή Σκληρή, Απάνθρωπη ή Ταπεινωτική Μεταχείριση ή Τιμωρία», 16 «Απαλλαγή από την Εκμετάλλευση, τη Βία και την Κακομεταχείριση» και 17 «Προστασία της Ακεραιότητας του Ατόμου».
Όποια και αν είναι η κρίση της Δικαιοσύνης για την απανθρωπία του περιστατικού, υπήρξε αρκετό για να θυμίσει για πολλοστή φορά τις παθογένειες που μαστίζουν ακόμη πλείστα περιβάλλοντα που υπηρετούν τη υποστήριξη των ατόμων με αναπηρία και τις ανάγκες τους: ανεπαρκείς μηχανισμοί ελέγχου και εποπτείας, ασαφή πρωτόκολλα εσωτερικής λειτουργίας  για  κακοποίησης ή/και πλημμελούς υποστήριξης, ελαστικά κριτήρια και ασθενείς εγγυήσεις για την αποδοχή της απασχόλησης προσωπικού, κατάλληλα εξειδικευμένου στις ιδιαιτερότητές τους, προβληματική εκπαίδευση ή/και συμβουλευτική καθοδήγηση ανθρώπινου δυναμικού για αποτελεσματική προστασία των εξυπηρετούμενων με αναπηρία.
Όποια και αν είναι η κρίση της Δικαιοσύνης και του απολύτως επιβεβλημένου έργου της, ώστε να μην στοιχειώνονται υπόνοιες και περιθώρια περί ανοχής ή/και ατιμωρησίας για παρόμοια περιστατικά, το αποτέλεσμα από μόνο του είναι ανησυχαστικό: Αλληλοεπιδρούμε σε μια κοινωνία που, παρά το συνεχώς βελτιούμενο γνωστικό της υπόβαθρο, παρά τις διακηρυγμένες αγαθές προθέσεις της πολιτείας, παρά τις δηλώσεις ενσυναίσθησης των πολιτών της, παρά την επικέντρωση στις υπηρεσίες προς τον ‘άνθρωπο’, παρά την πληθώρα νόμων και διατάξεων για το αντίθετο, δεν έχει βρει ακόμη τον τρόπο να αποτρέψει τα περιστατικά βίας σε βάρος πολιτών της και δη των πιο ευάλωτων, εκείνων με αναπηρία.