"Πιστεύω πως η ζωή χωρίς στόχους, είναι ταξίδι χωρίς προορισμό. Έτσι λοιπόν, τώρα νιώθω ιδιαίτερα υπερήφανος και χαρούμενος που έναν από τους στόχους , σήμερα τον κατέκτησα".
Αυτή ήταν η ανάρτηση που έκανε ο Λευτέρης Ζυγούρας στο προφίλ του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης για να ανακοινώσει την αποφοίτησή του από την εν λόγω Σχολή.
Τα εμπόδια όμως που του έβαλε η ζωή δεν τον έριξαν κάτω. Με πείσμα, προσπάθεια αλλά και με την πολύτιμη βοήθεια των φίλων του κατάφερε να τα υπερπηδήσει. Καθώς από μικρός είχε δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πολιτική, την ιστορία και τις διεθνείς σχέσεις, επέλεξε να σπουδάσει στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών.
Όπως δηλώνει ο ίδιος, το προσωπικό του ΑΠΘ και οι καθηγητές ήταν κατά 90% απόλυτα συνεργάσιμοι μαζί του. Εντούτοις, υπήρξαν αρκετές δυσκολίες που έπρεπε να αντιμετωπίσει. Το Πανεπιστήμιο δεν είχε τις υποδομές για τα άτομα με αναπηρίες και καθηγητές / προσωπικό δεν είχαν πολλές γνώσεις πάνω στο θέμα της αναπηρίας.
Μιλώντας στο voice.com αναφέρει συγκεκριμένα "... δηλαδή δεν ήξεραν τον τρόπο να μου εξηγήσουν ορισμένα πράγματα, όπως τι βιβλία πρέπει να μου δώσουν, που θα βρω, πως να διαβάσω. Μπορεί κάποιος καθηγητής να είναι εξαιρετικός στο αντικείμενο του, αλλά οιθ περισσότεροι δεν έχουν συνεργαστεί ξανά με τυφλούς".
Ο Λευτέρης Ζυγούρας επαναλαμβάνει πως αν δ3ν υπήρχαν τόσοι άνθρωποι δίπλα του, κατά πάσα πιθανότητα η ιστορία δεν θα είχε εξελιχθεί με τον ίδιο τρόπο. Τόσο οι συμφοιτητές όσο και η παρέα του από τη σχολή τον βοηθούσαν με τα emails, την επικοινωνία με τους καθηγητές, αλλά και με το διάβασμα.
Ο ίδιος δηλώνει ότι έζησε τη φοιτητική του ζωή όπως και οι υπόλοιποι φοιτητές, δεν στερήθηκε εξόδους, παρέες και ταξίδια. Όμως, δεν ζουν όλα τα τυφλά άτομα το ίδιο: πολλά απομονώνονται, κλείνονται στον εαυτό τους και ακόμα κι όταν σπουδάζουν δεν κοινωνικοποιούνται, στερούμενοι σημαντικές εμπειρίες .
Στη συνέντευξη του voice.com αναφέρει κάποιες από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα τυφλό άτομο και συγκεκριμένα φοιτητής ένα άτομο με αναπηρίες είναι σχεδόν αδύνατο να προσεγγίσει όλα τα κτίρια, καθώς δεν υπάρχει οδηγός τυφλών μέσα σε αυτά.
Οι σχολές εκτείνονται σε ορόφους και τα μαθήματα γίνονται σε διαφορετικές αίθουσες, με αποτέλεσμα να χρειαζόταν πάντα κάποιον για να πηγαίνει στο μάθημα του. Επιπλέον, η δυσκολία για εκείνον ξεκινούσε πριν καν φτάσει στο πανεπιστημιακό συγκρότημα. Έπρεπε κάθε πρωί να περνά την Εγνατία χωρίς ηχητικό σηματοδότη. Αυτό σημαίνει ότι χρειαζόταν να περιμένει κάποιον περαστικό ώστε να περνά με ασφάλεια μαζί του.
Οι πολιτικές επιστήμες όμως δεν είναι το μόνο ενδιαφέρον του Λευτέρη Ζυγούρα Παράλληλα με τις σπουδές ασχολείται κα με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με το στίβο, ως αθλητής σφαιροβολίας και δισκοβολίας στο αθλητικό σωματείο του Ηφαίστου. Επιπλέον κατά τη διάρκεια της καραντίνας άρχισε να ασχολείται με τη ραπ μουσική. Τον τελευταίο καιρό βρίσκεται στην Αθήνα, σε ένα διετές πρόγραμμα μαθητείας του ΟΑΕΔ μέσω του οποίου ασχολείται με τη λογιστική, τη φορολογία και τους υπολογιστές, με στόχο να μπορέσει να ενταχθεί στην αγορά εργασίας.
Οι μέρες του Λευτέρη Ζυγούρα είναι γεμάτες, ο ίδιος έχει αποδείξει ότι είναι ένας δραστήριος και δυναμικός άνθρωπος με θέληση και όρεξη. Μεταφέρει το μήνυμα της συμπερίληψης και της ανάγκης κοινωνικοποίησης των τυφλών ατόμων παντού.
Πηγή: vice.com , iefimerida.gr