Μπορεί να κερδηθεί η μάχη, φαίνεται να λέει ο Νίκολας Πίντερ που έχει διαγνωστεί ως πάσχων από αυτισμό.
Αρχικά το μωρό της Λ. ήταν απολύτως φυσιολογικό και έκανε επακριβώς ό,τι θα περίμενε κανείς να κάνει ένα μωρό της ηλικίας του. Οταν, όμως, έγινε ενός έτους, η εξέλιξή του σταμάτησε να είναι φυσιολογική και, όταν έγινε δύο ετών, είχε κλειστεί εντελώς στον εαυτό του. Δεν είχε οπτική επαφή με κανέναν, έμοιαζε να μην ακούει και να μην καταλαβαίνει τις λίγες λέξεις που του έλεγε η μητέρα του. Ο καλοσυνάτος χαρακτήρας του εξαφανίστηκε και το μικρό παιδί πάθαινε επεισόδια νεύρων και χτυπούσε συχνά το κεφάλι του στον τοίχο.
Μικρά βήματα
Λίγους μήνες αργότερα οι ειδικοί διέγνωσαν ότι πάσχει από αυτισμό. Οι γονείς του πραγματικά διαλύθηκαν και, αφού έψαξαν επί ματαίω όλες τις θεραπευτικές προσεγγίσεις για το νόσημα, κατέληξαν στην ανάλυση εφαρμοσμένης συμπεριφοράς (A.B.A.) μία θεραπεία πολύ αμφισβητούμενη εκείνο τον καιρό, με την οποία έσπαζε κάθε καθημερινή ενέργεια σε μικρότερα βήματα, τα οποία μπορούν να διδαχθούν μέσα από την απομνημόνευση και τη διαρκή επανάληψη.
Ενθουσιασμένοι από τη βελτίωση που παρουσίαζε καθημερινά ο γιος τους, οι γονείς προσκάλεσαν επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Λος Αντζελες, όπου αναπτύχθηκε η μέθοδος προκειμένου να εκπαιδευτούν σε αυτή. Οι επιστήμονες πέρασαν πολλές ώρες παρακολουθώντας το αγόρι, εντοπίζοντας ποια ήταν τα πράγματα που τον εκνεύριζαν και δημιουργώντας έναν λεπτομερή χάρτη με τους τρόπους αντιμετώπισης που θα έπρεπε να ακολουθούν οι γονείς σε κάθε περίπτωση.
Οι ειδικοί επέστρεφαν στο σπίτι του παιδιού ανά δύο μήνες προκειμένου να προσαρμόσουν τις μεθόδους στα νέα δεδομένα, προσπαθώντας κυρίως να το διδάξουν να χρησιμοποιεί τη γλώσσα αλλά και να προσαρμόζει τη φωνή του, όπως και πώς να συμμετέχει σε κάποιο φανταστικό παιχνίδι, πώς να χειρονομεί και πώς να ερμηνεύει τις χειρονομίες άλλων. Επίσης οι ειδικοί δίδαξαν στους γονείς να δίνουν στο παιδί αυτό που επιθυμεί, αλλά μόνο εφόσον προηγουμένως τους κοιτάξει στα μάτια.
Η εξέλιξη του αγοριού ήταν καταπληκτική. Οταν τέλειωσε το νηπιαγωγείο, ήταν ένας χαριτωμένα φλύαρος, αξιαγάπητος μπόμπιρας, αλλά εξακολούθησε να έχει κοινωνικές δυσκολίες, να είναι υπερκινητικό και είχε εμμονή με το ζωικό βασίλειο, καθώς μπορούσε να απαριθμήσει όλα τα είδη δεινοσαύρων και ψαριών. Μπορούσε να μιλά ατελείωτες ώρες για οτιδήποτε το απασχολούσε. Μέχρι να φτάσει στη δευτέρα δημοτικού, αυτοί οι ατελείωτοι μονόλογοί του είχαν σταματήσει, όπως και οι εμμονές του. Τελικά, ο γιατρός που εξέτασε το μικρό αγόρι κατέληξε στο συμπέρασμα ότι είχε αναρρώσει από τον αυτισμό. Παρότι η ίδια μέθοδος εφαρμόστηκε και σε άλλα συνομήλικά του αυτιστικά παιδιά, το αποτέλεσμα δεν ήταν το ίδιο.
Αμφιλεγόμενη θεραπεία
Ο αυτισμός θεωρείται μία χρόνια διαταραχή της ανάπτυξης. Η διάγνωση βασίζεται σε κάποιες συμπεριφορές, καθώς δεν υπάρχουν αξιόπιστοι βιοδείκτες που να επιτρέπουν την αντικειμενική διάγνωση. Οι περισσότεροι γιατροί απορρίπτουν ως αβάσιμη την ελπίδα ότι μπορεί κάποιος αυτιστικός να γίνει καλά. Πολλές «θεραπείες» που προωθούνται μέσω Ιντερνετ, ενέσεις βιταμινών, διατροφικά συμπληρώματα, δεν οδηγούν πουθενά.
Η ιδέα ότι οι αυτιστικοί μπορούν να γίνουν καλά εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1987 όταν ο Ιβάρ Λοβάας, ο πρωτοπόρος της Α.Β.Α., δημοσίευσε μελέτη στην οποία 19 αυτιστικά νήπια έλαβαν θεραπεία Α.Β.Α. επί σαράντα ώρες και τα μισά παιδιά ανάρρωσαν από τη διαταραχή. Πολλοί, ωστόσο, είδαν τα αποτέλεσμα με καχυποψία, ενώ και η ίδια η μέθοδος που χρησιμοποιεί οξείς ήχους, χαστούκια, ακόμη και ηλεκτρικές εκκενώσεις βρέθηκε στο στόχαστρο.
Το 1990, σχεδόν μετά τη δημόσια κατακραυγή, η θεραπεία εγκαταλείφθηκε.
Δύο μελέτες που πραγματοποιήθηκαν αργότερα υποδεικνύουν ότι πράγματι κάποια παιδιά μπορούν να αναρρώσουν από τον αυτισμό. Toν περασμένο Μάιο, μάλιστα, δημοσιεύθηκε μελέτη σε 85 αυτιστικά παιδιά που υποδεικνύει ότι, είκοσι χρόνια μετά τη διάγνωση, το 9% ανάρρωσε. Παραμένει, ωστόσο, άγνωστο ποιοι είναι οι παράγοντες που διαδραματίζουν κάποιον ρόλο σε αυτό.
Πηγή: kathimerini.gr
Τράπεζα Πειραιώς:
